Nicole vertelt over een belofte rondom de uitvoering van euthanasie die uiteindelijk geen doorgang heeft kunnen vinden.
‘Mevrouw De Jong zal me altijd bijblijven, ze leed aan dementie. Het is al heel wat jaren geleden dus er waren nog geen casemanagers dementie. Mevrouw had nog geen thuiszorg nodig, ik kwam daar als wijkverpleegkundige eens in de drie maanden, eigenlijk was het meer voor een gesprek met haar dochter. Mevrouw De Jong had toen ze ouder werd een wilsverklaring opgesteld en als ze op een bepaald punt was, wilde ze euthanasie. Zelfs dat had ze goed voorbereid en zodoende een euthanasieverklaring opgesteld en dit kenbaar gemaakt aan de huisarts. De tijd verstreek. Maar vervolgens ging het proces heel snel en niemand dacht meer aan die euthanasieverklaring en wilsverklaring. Toen de dochter uiteindelijk besefte dat haar moeder euthanasie gewild had, werd het proces in werking gesteld, maar toen waren die verklaringen te oud. En toen gold het dus niet meer. Er zijn natuurlijk niet echt regels voor hoe lang een verklaring geldt, maar deze waren twee jaar oud. En de euthanasie is niet doorgegaan en dit hoor je dus ook heel vaak.
En wat ik hiervan heb geleerd, is dat ik tegen cliënten zeg: stel in ieder geval elk jaar een nieuwe op, met de datum en je handtekening en je naam en zelf geschreven en misschien zelfs wel elke halfjaar. Om dit te voorkomen. Want dit is het ergste wat er bestaat. Laat in ieder geval de scen-arts komen en laat in ieder geval deze papieren zien, want ze heeft ze niet voor niks geschreven.
Bij mevrouw De Jong heeft de huisarts op aandringen van haar dochter toch nog de scen-arts ingeschakeld. Die is uiteindelijk wel geweest, Maar ja, die gaf ook geen akkoord.
De huisarts had in gesprek met mevrouw De Jong verteld dat als je eenmaal op een punt bent waar je niet naartoe wilt, als je daar dichtbij bent, dat je dan in aanmerking komt voor euthanasie. Daar ligt het pijnpunt al, daar gaat het al niet goed. En die huisarts deed dat echt niet uit slechte bedoelingen, want hij had ook gelijk, dan komt ze ook in aanmerking, maar wel alleen onder de juiste voorwaarden.
Hij had wel de juiste intentie, maar niet voldoende opeenvolgende gesprekken gevoerd en te veel vertrouwen in het proces gehad. Hij heeft te weinig actie ondernomen op het gebied van die euthanasieverklaring en de regels, waar toentertijd niet eens officieel regels voor waren. Er was een soort van kader, maar er was geen duidelijkheid in. Deze mevrouw is uiteindelijk opgenomen in het verpleeghuis. Haar wens is niet vervuld.’