Gepensioneerd geestelijk verzorger, Johan zijn vrouw is onlangs overleden.
“We hebben ook besproken dat ik met haar as in m’n rugzak nog naar Frankrijk zou gaan, om daar nog één keer samen plekken te bezoeken die ons lief geworden waren. […]
Natuurlijk, ik heb beloofd om dat te doen, maar toch voelt het zo niet. Dat klinkt me te veel als een ‘moeten’ in de oren, iets waar ik niet onderuit kan.
Is het een voornemen? Nee, dat voelt te vrijblijvend, zo van; morgen kan ik altijd nog anders beslissen.
Eerder voelt het als een bekrachtiging, een voltooiing van de weg die we samen zijn gegaan. Het voelt ook niet als een last, een belasting… […]
Het is een soort afspraak die ook een groot wederzijds vertrouwen vraagt. Alleen dan kan een afspraak ook een vanzelfsprekendheid worden. Maar dan is het ook een groot, kostbaar geschenk wanneer je zulke dingen zo met elkaar kunt bespreken. […]
Wat een ingewikkeld woordenspel, als je er goed over nadenkt. Dank je wel dat je me bij dat nadenken weer een stapje verder hebt geholpen!”