Ik heb jouw boek op mijn gemak en langzaam gelezen. En ik heb ervan genoten! Wat zijn beloftes een fascinerend onderwerp, zeg. Nooit zo over nagedacht of zelfs maar bij stil gestaan. En die verhalen … zo persoonlijk, indringend, soms schrijnend en soms alleen maar liefdevol en van alles daar tussenin. Wat bijzonder om met zoveel en zulke verschillende mensen te kunnen spreken over dit onderwerp. Ik vind dat er een hele fijne opbouw in het boek zit, van algemeen (wat beloftes eigenlijk zijn) naar de verschillende levensfasen en ook heel mooi dat je de beloftes over mensen met een (verstandelijke) beperking hierin meeneemt.
Het lezen heeft me zelf ook aan het denken gezet. Bijv. over mijn moeder die heel duidelijk aangeeft dat ze niet wil dementeren. Zij heeft aangegeven: als ik erbij zit zoals … (iemand die wij kennen die dementie heeft) dan wil ik niet meer leven. En zij denkt dat zij dit ‘geregeld’ heeft met haar levenstestament. Ik ben met haar in gesprek over wat ze nu precies heeft vastgelegd in dat testament en wat ze van mij wel en vooral ook niet kan/mag verwachten. Het lezen van jouw boek heeft me alerter gemaakt om duidelijk te krijgen wat zij wil maar ook over wat ik wil en kan. Ook ben ik aan het denken gezet over mijn vriendin die een zoon heeft met syndroom van Down.
Maar terug naar jouw boek: heel interessant en inspirerend om te lezen. En om stil te staan bij: wat zeggen wij nu tegen elkaar, wat beloven wij elkaar, wat betekent dat eigenlijk, kunnen wij onze beloftes ook waarmaken, hoe houden wij dit zuiver en eerlijk? Dat geldt niet alleen voor beloftes rondom het sterfbed maar ook voor andere beloftes. Ga je op dezelfde manier om met beloftes ‘in het leven’ als met beloften ‘rondom het sterfbed’? Daar heb ik eigenlijk nog geen antwoord op.